به مجموعه دستگاه هایی که وظیفه اشکار سازی حریق جهت انجام اقدامات لازم پیش از وقوع حریق های بزرگتر میگویند که تقسیم بندی سیستم های های اعلام حریق بر دو نوع متعارف (conventional) و آدرسپذیر(addressable) می باشد همچنین سیستم اعلام حریق میتواند در حین وقوع حریق کارهایی نظیر قطع برق و گاز ساختمان،باز کردن درب های برقی جهت خروج،بستن فن ها مکنده هوا و دریچه های هوا،خاموش نگه داشتن آسانسورو… را انجام دهد.
سیستم اعلام حریق متعارف
آشکار ساز های سیستم های اعلام حریق متعارف بصورت شاخه ای در مدار و در قالب زون بهم متصل میشوند و وظیفه ی اشکار سازی دود و حریق و اعلام از طریق اژیر و فلاشر را بر عهده دارند،از معایب سیستم های اعلام حریق متعارف عدم نشان دادن محل دقیق دود و حریق،در صورت وجود مشکل در یک اشکار سازبعلت به علت پیوسته بودن مدار مابقی دستگاه ها در مدار از کار می افتند،مناسب نبودن برای ساختمان های بزرگ ب علت هزینه ی زیاد سیم کشی ها میباشد،از مزای این سیستم میتوان به ارزان بودن دستگاه ها اشاره کرد که برای ساختمان های کوچک مناسب میباشد.
سیستم اعلام حریق آدرس پذیر
مدار در سیستم اعلام حریق آدرسپذیر بصورت حلقه می باشد که کلیه آشکارسازها و دستگاه های مربوط ب اعلام حریق بر روی این حلقه قرار می‌گیرند و مجموعه ای از یک لوپ (loop) را تشکیل میدهند،این سیستم شامل یک کنترل پنل مرکزی دتکتور های دود و حرارت و… و ماژول ها و شستی ها و آژیر ها میباشد،همانطور که از اسم این سیستم مشخص میباشد هر دستگاه یا آشکار ساز یک آدرس مختص به خود را دارد بگونه ای که دود یا حریق با ذکر محل دقیق بر روی پنل مربوطه مشخص می‌شود و فرایند اقدامات سریع را فراهم میکند،از مزایای این سیستم میتوان به مشخص کردن محل دقیق حادثه،امکان استفاده تا ۲۵۰ المان!! در یک لوپ(در سیستم های متعارف حداکثر ۲۵ المان قابل استفاده در هر زون میباشد) قابلیت تعریف سناریو جهت کنترل اگزوز فنها و درب های خروج و اسانسورها و … ب هنگام بروز مشکل در ساختمان،هزینه ی پایین تاسیسات و کابل کشی در ساختمان های بزرگ نسبت به سیستم های متعارف،نام برد.از معایب این سیستم میتوان به هزینه ی بالای تجهیزات در ساختمان های کوچک اشاره نمود.